Stefan Okrzeja

26 marca 1905 roku w ręce carskich siepaczy wpadł niespełna 19-letni Stefan Okrzeja, bojowiec Polskiej Partii Socjalistycznej.

Wkrótce trafił przed rosyjski sąd. Jak wielu innych bojowców, nie tyle się tam bronił, co sam oskarżał:

Od dziecka raziło mnie zestawienie nędzy jednych i rozkoszy drugich ludzi, a że nędzy tej było zawsze więcej, że ta nędza była mi bliższa, przemyśliwałem nieustanne, jaką drogą można by było wpłynąć na uszczęśliwienie cierpiących mas, jaką drogą dojść do tego, by szczęście nie było zawsze tylko po stronie silnych i bogatych? (…) Tyrania, barbarzyństwo i ciemnota nie wiedzą o tym, że są tyranią, barbarzyństwem i ciemnotą. Nie mają dla siebie pogardy i potępienia, więc nie ustąpią same. Trzeba je zwalczać, by dotrzeć do istotnej swobody, istotnego dobra i istotnego szczęścia, nie zadowalając się półśrodkami. W walce tej wiele ofiar zginie, ale ludzkość wyjdzie z niej zwycięsko, a ludziom słońce zaświeci. Wierzę, że socjalizm da ludziom szczęście. Ostatnim moim pragnieniem jest, ażeby ludzie byli dobrzy i szczęśliwi“.

Skazano go i stracono. Jego śmierć stała się symbolem walki polskiego ruchu robotniczego z rosyjskim zaborcą.

Na zdjęciu pocztówka na cześć Stefana Okrzei wydana przez PPS.

autor: Przemysław Kmieciak/Przywróćmy Pamięć o Patronach Wyklętych

Dodaj komentarz